Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Καλέ δε λέω για τον Σεπτέμβρη που θα μας έρθει, πού να ξέρω από τώρα τι θα γίνει η γυναίκα, τον προηγούμενο θυμήθηκα εχθές στον ύπνο μου κι είδα εφιάλτη. Τι τα θέλω και τα θυμάμαι θα μου πεις, ε αυτά με θέλουν και με θυμούνται. Αλλά δε μου τη χαλάνε τη ζαχαρένια μου, άι σιχτίρ! Ήταν 8 Αυγούστου (στο περίπου), παραθερίζαμε στο νησί, κι ήμουν αραχτή (λέμε τώρα, όσο αραχτή μπορεί να είναι μάνα με 1,5 και 3 χρονών παιδιά) σε έναν υπαίθριο παιδότοπο (κατάλαβες δηλαδή διασκέδαση, αχ πού είναι εποχές που δεν σήκωνα τον απ' αυτό μου όλη μέρα από τα τρέντι τα μπητς τα μπαρς;) κι έπινα πίνα πορτοκαλάντα (γιατί τα καμάρια μου πάντα θέλουν χυμό, αλλά ποτέ δεν τον τελειώνουν, 5 ευρώ κόστιζε ο άτιμος!). Τα παιδιά μας μαλλιοτραβιόντουσαν έπαιζαν με κάτι άλλα σκασμένα καλά παιδάκια εντός της περίφραξης (ούτε που τα ξέραμε, όσο η αυλόπορτα παρέμενε κλειστή καλά ήταν, δεν παθαίνουν τίποτα), εγώ είχα καθίσει πλάτη για να μη βλέπω και τα λέγαμε με τον καλό μου, ενώ περιμέναμε κάποιους φίλους μας (

"Άντε στο καλό μου", σκέφτομαι εντελώς αυθόρμητα μια μέρα, "πρέπει να κάνω κάτι για τον εαυτό μου! Όλα να τα δίνω για τους άλλους, εμένα να μη με νοιάζομαι καθόλου;", κλασσικές γυναικείες ανυσηχίες δηλαδή, που αν έκανα έτσι και έπινα έναν καπουτσίνο αμέσως θα μου περνάγανε, αλλά τέλος πάντων. "Πονάει ο αυχένας μου, πονάει η μέση μου, πονάει ο γοφός μου, πονάει ο από αυτός μου, πώς κατάντησα έτσι;" Κι εκεί που έβαζα voltaren πριν να ξαπλώσω για τον 5/ωρο βραδινό μου ύπνο μού έρχεται μια επιφοίτηση να πάω Pilates. Έχει παρενέργειες η voltaren; Ή σάμπως να φταίει εκείνο το άρθρο που διάβαζα τις προάλλες στο ανυπερβλήτου κύρους περιδικό Yia!; Μια και δυό το παίρνω απόφαση, "το και το" λέω στον καλό μου, "να πας μπας και ισιώσεις" μου λέει αυτός, βάζουμε κάτω τα ωράρια, τα κανονίζουμε, 2 φορές την εβδομάδα επί 1 ώρα τη φορά, έκλεισε. Ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα, ξέθαψα μια ξεθωριασμένη φόρμα από αρχαιοτάτων χρόνων που με στένευε τελικά α

Η κοπέλα τον αγαπούσε, το παλικάρι την αγαπούσε, της έκανε πρόταση γάμου, είπε με ενθουσιασμό "ναι", γέλασαν πολύ, θα έμεναν μαζί σε ένα όμορφο μέρος εκτός Ελλάδας, νέο ξεκίνημα, ο ένας με τον άλλο, ο ένας για τον άλλο. Το παλικάρι ήταν από ένα ορεινό χωριό, οι δικοί του ήταν κτηνοτρόφοι, από εκείνους τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ, που κουνούν τα χέρια τους πολύ, που κάνουν μεγάλα τραπέζια, που γελάνε τρανταχτά, που αγκαλιάζουν, που προσβάλουν, που μιλούν πολύ με τους γείτονες, που μιλούν πολύ για τους γείτονες, που δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους, που δε διανοούνται να μιλάνε για εκείνους οι γείτονες ... αρνητικά. Η κοπέλα ήταν βέρα πρωτευουσιάνα, από εκείνες τις περιπτώσεις που λένε ότι την Κυριακή θα πάνε βόλτα στο χωριό και εννοούν ότι θα πιουν κοκτέιλ στο Κολωνάκι, οι δικοί της ήταν από εκείνους που μιλάνε χαμηλόφωνα, που μιλάνε λίγο, που κάνουν ευγενικές χειραψίες, που ταξίδεψαν πολύ στα νιάτα τους, πολιτικοποιημένοι, διοργανώνουν ήσυχες φιλοσοφικές βραδιές, έχουν

Να σας συστήθω από την αρχή. Κοντεύω τα 40 κι έχω αυχενικό. Ο καλός μου τα έχει ήδη πατήσει κι έχει διαλυμένα γόνατα. Παλιά κάναμε ερωτικό μασάζ, τώρα του κάνω εντριβές με voltaren και μου βάζει τακτικά Λέοντος. Έχουμε αφήσει στην άκρη τα πάθη και τους έρωτες για να μην βρεθούμε στα αζήτητα εν μια νυκτί. Είμαι εργαζόμενη μάνα με δυο μικρά παιδιά, καλώς σας βρήκα ξανά! Θέλω να γράφω ιστορίες, αλλά έχω καλή δικαιολογία που δεν το κάνω. Η μέρα μου ξεκινάει κάπου στις 6:30 το πρωί και τελειώνει γύρω στη 1 τη νύχτα, μια Μαίρη Παναγιωταρά κανονική δηλαδή μόνο που άνθρωπος δε θέλει να μου πιάνει και τον κω, αν εξαιρέσουμε την εφορία και τη ΔΕΗ. Οι κάρτες μου είναι υπέρ-χρεωμένες κι όμως, έχω να αγοράσω καινούριο ζευγάρι παπούτσια σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, οποία κατάντια! Εγώ, που έχω στο πατάρι 70 ολόκληρα ζευγάρια! Στο πατάρι είναι τα 68, τα δυο τα φοράω εναλλάξ καθημερινά και τα έχω αφημένα πίσω από την εξώπορτα για ευκολία. Ένα ημίμποτο κι ένα αθλητικά, και τα δυο κάζουαλ και τα δ

Σαφώς! Σαφέστατα! Μια εργαζόμενη μητέρα, μια άστα να πάνε νοικοκυρά. Που αν δεν ήταν η Βιολέτα να μας ξαραχνιάζει φωλιές θα είχαν κάνει τα φίδια εδώ μέσα! Μόνο που δε μπορώ να καταλάβω πως της αυθεντικής έχει πέραση ο κω. Εγώ και ο κω μου είμαστε υπό κατάρρευση πάντως. Η μέρα μου ξεκινάει πριν να βγει ο ήλιος, γύρω στις 5:30 δηλαδή. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βγαίνει η μικρή για να κλείσει το πρόγραμμα! Να μην είναι η μανούλα της στο ακροατήριο; Λέει μερικά άσματα ελαφρολαϊκά για καμιά ωρίτσα εκεί πέρα και μετά την πέφτει για ύπνο ξανά. "Ωραία", σκέφτομαι, "μου μένει λίγη ώρα ακόμα για να κοιμηθώ κι εγώ". Πριν να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κλαίει ο γιος γιατί είδε εφιάλτη. Τον αγκαλιάζω, τον ηρεμώ, τον σκεπάζω, πάω πίσω να ξεραθώ. Ροχαλίζει σαν οτομοτρίς ο καλός μου. Τον χαϊδεύω, τον σκουντάω, τον κλοτσάω, τον ξυπνάω και βολεύομαι. Φεύγει η πιπίλα της μανδάμ και καλεί σε βοήθεια. Πετάγομαι επάνω, κουτουλάω κάποιο ντουβάρι, της βάζω την πιπίλα, σέρνο

Είχαν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα στη ζωή του ζευγαριού. Ο πιτσιρικάς κοιμόταν τώρα πια μονορούφι 10 ώρες τις νύχτες, ανάσταση για το ζευγάρι της ιστορίας μας! Έπειτα, όλοι μαζί μετακόμισαν στη Γερμανία·  να δει το μάτι σου  φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς κολώνες φυτεμένες στη μέση και ράμπες χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα και εστιατόρια που δεν είναι τεκές και παιδικά καθίσματα σε όλα τα καφέ και αλλαξιέρες σε όλες τις τουαλέτες και μια δουλειά που δεν τους έτρωγε χρόνο από τα απογέυματα και  ... Τελικά, πρέπει να αφιερώσω μια άλλη ιστορία για αυτή τους την εμπειρία. Πέρασαν έτσι, με γέλια, παιχνίδια, παρέες κι εκδρομές, 6 μήνες πριν να γυρίσουν πάλι στην Ελλάδα, τέλος Φλεβάρη ήτανε, ο πιτσιρικάς χρόνιζε, το κανονικό τους σπίτι τους περίμενε, οι γονείς του επέστρεφαν στις κανονικές τους δουλειές. Στην καρδιά του χειμώνα στη Γερμανία αλώνιζαν. Στην Ελλάδα έκαναν γούβα στους καναπέδες! Αυτό θα πει κανονικότητα... Πόσες ταινίες να δει πια το ζευγάρι; Άλλο ένα βράδυ με ολόγιομο