Η αυλή της κυρά-Τσεβής

Με αφορμή την ανάρτηση της Zekia και ένα τελάρο βερίκοκα ευλαβικά βαλμένο στο ψυγείο με κατέκλυσαν θυμίσεις από τα καλοκαίρια τα παλιά...

Ο παππούς μάς είχε αφήσει νωρίς, ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων χρονών, κι η γιαγιά 'ξεχειμώνιαζε' μαζί μας. Κάθε χρόνο, τέτοιος καιρός θα ήταν, ίσως και λίγο πρωτίτερα, είχαν μόλις τελειώσει τα σχολεία, ο μπαμπάς μας είχε αγοράσει τις "Χαρούμενες Διακοπές", είχαμε φορτώσει τα ρούχα, τα μαγιό και τη γιαγιά και φέυγαμε για το χωριό. Ήταν η περίοδος συγκομιδής των βερικόκων!

Συνοδηγός η γιαγιά, πάντα, γυναίκα επιβλητική. Στο πίσω κάθισμα η μαμά, η αδελφή μου κι εγώ. Σε όλη τη διαδρομή η γιαγιά κρατούσε μια poly-bag με φρυγανιές, τις μασουλούσε σε όλο το ταξίδι, για να μην ζαλίζεται έλεγε. Κάτι θα ήξερε... Η μαμά κι η αδελφή ζαλίζονταν και ξεζαλίζονταν δέκα φορές μέχρι να φτάσουμε στο χωριό, κρατούσαν poly-bag για άλλο πράγμα εκείνες.

Φτάναμε, ξεφορτώναμε, η μαμά κι η γιαγιά πιάνανε τις δουλειές, να ξεβρωμίσουνε το σπίτι και την αυλή. Ο μεγάλος αδελφός του μπαμπά έμενε εκεί, μα τι να περιμένεις από έναν εργένη; Ο μπαμπάς κι ο μικρότερος αδελφός του οργανώνανε τη συγκομιδή, τελάρα, εργάτες, μεροκάματα. Η αδελφή μου κι εγώ απλά κάναμε χαρές, βρίσκαμε παρέα τα ξαδέλφια μας εκεί!

Το σπίτι ήταν μικρό, είχε κουζινάκι με πέτρινο νεροχύτη και γκάζι, και λουτροκαμπινέ πρόσθετο κολλημένο εξωτερικά στο σπίτι. Όχι κάτι σπουδαίο δηλαδή...

Η αυλή όμως, τη λάτρευα τούτη την αυλή! Δεξιά κι αριστερά στην είσοδο, κατά μήκος του μονοπατιού, είχε φυτέψει η γιαγιά λουλούδια και γιασεμιά. Μεγάλα γιασεμιά, ψηλά ως επάνω, τα κλαδιά σκέπαζαν σχεδόν το μονοπάτι. Και μόλις έπεφτε το βράδυ κι έπιανε να δροσίζει πόση μυρωδιά έβγαζαν τούτα τα γιασεμιά! Έχει συντροφεύσει όλη την παιδικότητά μου εκείνη η μυρωδιά... Κλείνω τα μάτια και νομίζω πως μπορώ ακόμα να τα μυρίζω τα γιασεμιά...



Στο τέλος του μονοπατιού (και των φυτών της γιαγιάς) από την αριστερή πλευρά είχε στηθεί, από την εποχή που υπήρχε ακόμα ο παππούς, μια κούνια. Γίνονταν μάχες γύρω από αυτήν κούνια! Δεξιά άνοιγε το κυρίως μέρος της πλατειάς αυλής, στη μια πλευρά της οποίας ήταν το σπίτι και στην άλλη άκρη πηγάδι με μαγκάνι και καπάκι για να αποφεύγονται τα ατυχήματα. Μια πορτοκαλιά δίπλα από την είσοδο του σπιτιού έδινε χρώμα και περίσσιο άρωμα στην αυλή.

Πίσω από το πηγάδι, ο ξυλό-φούρνος της γιαγιάς. Πόσες πίτες, πόσα ψωμιά, πόσα ταψιά έμπαιναν κι έβγαιναν σε εκείνον τον φούρνο! Ήταν αλήθεια σπουδαία μαγείρισσα η γιαγιά! Τα γεμιστά της και οι πίτες της, ποτέ δεν έχω φάει νοστιμότερα! Πιο πίσω ήταν το κοτέτσι και το κτήμα του μπαμπά με λογής λογής δέντρα, πορτοκαλιές, λεμονιές, μανταρινιές. Κρυβόμασταν και παίζαμε πίσω από τα δέντρα, κυνηγάγαμε τζιτζίκια, σκαρφαλώναμε και τρώγαμε μανταρίνια.

Οι γονείς έφευγαν αχάραγα για τα κτήματα, να προλάβουν να μαζέψουν πριν να πιάσει η ζέστη του μεσημεριού. Εμείς ξυπνούσαμε αργότερα και βρισκόμασταν όλα τα ξαδέλφια στην αυλή της γιαγιάς. Η γιαγιά μαγείρευε, εμείς παίζαμε. Με μια τεράστια τριχιά, αφύσικα μεγάλη για τα μικρά μας χέρια, κάναμε σχοινάκι.



Παίζαμε και κρυφτό και αγαλματάκια ακούνητα και κουτσό. Η γιαγιά μας φώναζε για να φάμε αυγό μελάτο και να πιούμε πορτοκάλι. Μας μάλωνε αν κάναμε φασαρία και μας έβαζε τιμωρία στο δωμάτιο αν επιμέναμε να είμαστε ατίθασες.

Σαν μεγαλώσαμε λίγο, οι γονείς μάς ξυπνούσαν νωρίς, μας φορούσαν καπέλα και μας έπαιρναν μαζί στο κτήμα. Δίναμε κουβάδες στους μεγάλους, αδειάζαμε γεμάτους κουβάδες στα τελάρα, μαζεύαμε βερίκοκα από κλαδιά χαμηλά. Εργάτες κι εμείς, με μεροκάματο ένα απογευματινό παγωτό ή χαρτζιλίκι που απογευματινό παγωτό γινόταν έτσι κι αλλιώς.



Το μεσημέρι, μέχρι η γιαγιά να στρώσει το τραπέζι, μας φόρτωναν στο αγροτικό, μαζί με όλον τον εξοπλισμό, και μας κατέβαζαν στην παραλία. Ένα γρήγορο ουζάκι οι μεγάλοι, fanta μπλε και μια γρήγορη βουτιά τα παιδιά. Μετά στο σπίτι, πλύσιμο με το λάστιχο στην αυλή και καθαροί στο τραπέζι για το φαγητό της γιαγιάς. Είχε ησυχαστήριο μετά κι όποιος είχε αντίθετη γνώμη έμπαινε τιμωρία από τη γιαγιά. Α, η γιαγιά είχε κανόνες και η δημοκρατία δεν ήταν το φόρτε της! Εκτός από τα τζιτζίκια, αυτά ήταν ελέυθερα και ξεσήκωναν τον κόσμο όλο!

Τα απογεύματα οι μεγάλοι πήγαιναν για λίγο στο κτήμα. Εμείς παιχνίδι κλασσικά. Η γιαγιά σκούπιζε την αυλή, πότιζε τα φυτά και μετά έφτιαχνε μαρμελάδα βερίκοκο ή βύσινο γλυκό. Έρχονταν και φίλες της και τότε έβγαζε την ποδιά και καθόταν μαζί τους στην αυλή, τις κερνούσε κι έλεγαν νέα του χωριού για ανθρώπους που δεν ήξερα.

Τα βράδια βγαίναμε βόλτα με τους γονείς στην πλατεία. Μας έπαιρναν κανένα σουβλάκι που και που, ήταν η ανταμοιβή μας αν είχαμε δουλέψει αρκετά το πρωί.

....

Γυρίζω πίσω σε εκείνη την αυλή πολύ συχνά. Η γιαγιά δεν υπάρχει πια. Ούτε τα γιασεμιά! Ο μεγάλος αδελφός του μπαμπά δυσκολευόταν με τα φύλλα, φάρδυνε το τσιμεντένιο μονοπάτι και πέταξε την κούνια. Ευτυχώς το πηγάδι είναι ακόμα εκεί κι η πορτοκαλιά...

Comments

  1. Πολύ γλυκιά θύμηση!!!!!!!!
    Και η ανανέωση του μπλογκ όμορφη και καλοκαιρινή!!!
    Φιλιά πολλά!!!!!

    ReplyDelete
  2. Υπέροχες αναμνήσεις! Πόσο ωραία γίνεται η ζωή όταν την τοποθετούμε κοντά στη φύση. Αυτή η δικτατορία του μεσημεριανού ύπνου σε όλους έχει συμβεί, μα σε όλους! Ευχαριστώ για την αναφορά και σου εύχομαι να ζήσεις κι άλλα τόσο όμορφα καλοκαίρια, άξια αναφοράς:)

    ReplyDelete
  3. @stavroulazerva
    Σε ευχαριστώ Σταυρούλα :)
    Και χαίρομαι που σου άρεσε η καινούρια εικόνα του blog...
    Την καλημέρα μου :)

    @zekia
    Πράγματι υπέροχες...
    Εγώ ευχαριστώ, με την ανάρτηση σου ταξίδεψα :)
    Και για την ευχή σου, πολύ όμορφη!

    ReplyDelete
  4. καταρχιν με γεια οι αλλαγες !!

    αυτο ειναι το καλο με τα ευτυχισμενα παιδικα χρονια
    οτι παντα εχεις αυτην την γλυκια δροσια αναμνησεις οτι και να γινει

    ReplyDelete
  5. Hρθαν οι...πρωτευουσιάνες:)),Αλήθεια,πες μου,πόσο επιφυλακτικά και με δέος σας αντιμετώπιζαν τα παιδιά του χωριού:))

    ReplyDelete
  6. @Skouliki
    Καταρχήν ευχαριστώ:)
    Ναι, ναι, όμορφες οι αναμνήσεις από την αυλή της γιαγιάς και από τις βουτιές στην κοντινή παραλία. Ακόμα επιστρέφω και το απολαμβάνω το ίδιο πολύ!

    @VAD
    Πρωτευουσιάνες εμείς; Δεν μας τα λες καλά! :Ρ
    Καλέ σε μια μικρούλα πόλη τόση δα μεγάλωσα, και ήμουν στο χωριό της μητέρας μου (που ήτανε δίπλα) κάθε ΣΚ. Αλλά το χωριό του πατέρα μου είχε άλλη ατμόσφαιρα, είχε θάλασσα, είχε γιασεμιά, είχε ξαδέλφια για παιχνίδι, ...
    Μόνο που ήμουν κάπως, πώς να το πω;, στρογγυλούλα; παιδάκι μισελέν;, οπότε όλα τα παιδιά (όχι μόνο του χωριού) μπορεί και να με έκαναν χαζι :)

    ReplyDelete
  7. Τέτοιες αναμνήσεις φέρνουν πάντα μια γαλήνη στο μυαλό και τη ψυχή, είναι πραγματικά υπέροχες.

    ReplyDelete
  8. @Θοδωρης Καραγεωργιου
    Πράγματι Θοδωρή...
    Καλώς μας ήρθες!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!