Τα λάθη...

... της φύσης ή μήπως μιας κοινωνίας που από καιρό τα βλέπει όλα μέσα από παραμορφωτικό γυαλί; Ας πω την ιστορία μου και μου λέτε εσείς μετά τι καταλάβατε...

Ήτανε βράδυ, ένα χειμωνιάτικο (σχεδόν) κρύο βράδυ. Βράδυ Σαββάτου, από αυτά που ντύνεσαι κάπως καλά και κανονίζεις με παρέα να βγεις. Κανονίσαμε για φαγητό με φίλους. Μας ανακοίνωσαν πως θα είναι κι άλλοι στην παρέα μας, μάλλον δεν έτυχε πιο πριν να τους γνωρίσουμε μας είπαν. Συναντηθήκαμε με τους φίλους, χαιρετούρες, νέα, ποδαράτοι προς την ταβέρνα. Φτάσαμε, το άλλο ζευγάρι ήταν ήδη εκεί, τους είδαμε από την τζαμαρία του μαγαζιού και ...

Φλας μπακ λίγους μήνες νωρίτερα.
Φτάνουμε στην ίδια ταβέρνα με συναδέλφους, θα είμασταν 4-5 άτομα. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε. Ένα χέρι που κρατάει τσιγάρο (αναμμένο βέβαια!) εκτείνεται με θράσσος, φτάνει κάπου δίπλα από το αυτί ενός από τους συναδέλφους. Ακριβώς απέναντι υπάρχει μια ταμπέλα "Απαγορεύεται το κάπνισμα". Δεν έχω καταφέρει να αποσαφηνίσω αν αυτές οι ταμπέλες είναι περισσότερο για να καλύπτουν το κενό στον τοίχο (σαν κάποια ρετρό διακόσμηση) ή για να κάνουν κάποια σύσταση στους θαμώνες. Ο συνάδελφος φωνάζει την σερβιτόρα και ευγενικά την ρωτάει αν η ταμπέλα εννοεί το περιεχόμενο της. Η σερβιτόρα χαμογελαστή απαντάει πως "Βεβαίως!". Ο συνάδελφος γυρίζει με προσοχή για μην κάψει το αυτί του, ακουμπάει διακριτικά την πλάτη του χεριού και ζητάει ευγενικά, "Θα μπορούσατε να μην καπνίζετε;". Ο σύζυγος, όπως αποδείχτηκε αργότερα, της κυρίας με το εκτεινόμενο με θράσσος χέρι απαντάει (απειλητικά σχεδόν) "Όχι!". Ένα 'όχι' από αυτά που δε σου αφήνουν περιθώρια για συζήτηση, και είτε το βουλώνεις και συνεχίζεις να τρως παρέα με το καιόμενο τσιγάρο δίπλα από τη μούρη σου είτε σηκώνεσαι και παίζεις μπουνιές. Ο συνάδελφος αποφάσισε να πάρει την τρίτη επιλογή και να συνεχίσει τη συζήτηση. Μα απαραίτητη προϋποθέση για να μπορείς να συζητήσεις είναι ο συνομιλιτής σου να μπορεί να ακούει και (ίσως) να μπορεί σκέφτεται. Εκείνος ούτε άκουγε ούτε σκεφτόταν, άναψε τσιγάρο για να κάνει το δικό του παρέα με της κυρίας, και αδιαφόρησε επιδεικτικά όχι μόνο για την ταμπέλα "Απαγορεύεται το κάπνισμα", όχι μόνο για τους υπόλοιπους θαμώνες του μαγαζιού, αλλά και για τα δυο μωρά παιδιά που κάθονταν στην παρέα τους. Στο τέλος, φανερά εκνευρισμένος (και με το τσιγάρο φυσικά στο χέρι) μεταφέρθηκε (με όλη την παρέα του) σε ακριανό τραπεζάκι για να έχουν τα μωρά παιδιά το αποκλειστικό προνόμιο του ντουμανιάσματος.

Έμαθα αργότερα πως ο κύριος είναι γιατρός και η κυρία του χεριού πλούσια. Αυτά είναι σίγουρα χαρακτηριστικά που σε κάνουν σημαντικό μέλος της κοινωνίας στην μικρή μας πόλη...

Επιστροφή στο χειμωνιάτικο (σχεδόν) κρύο βράδυ Σαββάτου.
Φτάσαμε με τους φίλους μας στην ταβέρνα, το άλλο ζευγάρι ήταν ήδη εκεί, τους είδαμε από την τζαμαρία του μαγαζιού. Ω μα τι σύπμτωση, ήταν ο αξαγάπητος κύριος και η κυρία του χεριού εκτεινόμενου με θράσσος! Είπα να κάνω πως δεν τους θυμάμαι, κοίταξα με νόημα τον καλό μου, δεν ήταν τώρα ώρα να πιάσουμε την κουβέντα από εκεί που την είχαμε αφήσει την τελευταία φορά. Συστηθήκαμε, δώσαμε τα χέρια, τα δεξία, τα άλλα φυσικά κρατούσαν από ένα αναμμένο τσιγάρο. Η ταμπέλα στον τοίχο συνέχιζε να υπάρχει, αλλά το τραπεζάκι ήταν ακριανό αυτή τη φορά και ευτυχώς ο συνάδελφος δεν ήταν μαζί μας (ούτε τριγύρω). Καθήσαμε, παραγγείλαμε. Ο κύριος ανέλυε το πόσο έξυπνος είναι, το πόσες πολλές γνώσεις έχει σε διάφορους τομείς, το πόσες πολλές δεξιότητες σε διάφορα σπορ, και γενικά τόνιζε πόσο καταπληκτικός, μοναδικά υπέροχος τύπος είναι. Όταν ήθελε να δώσει στους συνομιλητές του μια ευκαιρία να αναδειχθούν και αυτοί ρωτούσε "Με τι είπαμε πως ασχολήσε εσύ;" και ευθύς αμέσως συμπλήρωνε "Τι να μας πουν μωρέ και οι καθηγητές του Πανεπιστημίου; Εγώ αυτούς τους έχω για το τίποτα!", ή "Ώστε μαθαίνεις κιθάρα, ε;" και ευθύς αμέσως συμπλήρωνε "Τι να μας πείτε κι εσείς οι μπαμπουίνοι! Καλά, εγώ παίζω όργανο (όχι μην σχολιάσετε!) από μικρό παιδί. Έχω λάβει μέρος στοοοο ... κονσέρτο όλων των εποχών!".

Ο κύριος είχε φάει σου λέει σε μεγάλα σαλόνια, κολλητός με τον χρυσό σκούφο τον ίδιο. Παράγγειλε κρασί κόκκινο του 19κάτι, μύρισε επιδεικτικά τον φελό (ο φελός!), για κυρίως πήρε φιλέτο μέτρια ψημένο. Αφού έκοψε το φιλέτο που του σέρβιραν θυμήθηκε να παραγγείλει πατάτες τηγανητές και λουκάνικα για την μέση. Φυσικά άφησε το φιλέτο. Αφού βρε κακομοίρη, αμόρφωτε, (μετά συγχωρήσεως κιόλας) με αρνίσιο παϊδάκι έχεις μεγαλώσει, τι τη θες την τόση ξιπασιά; Λες και προτίθεμαι να σε κλέψω από την κυρία του χεριού; Αλλά πού να ξέρω εγώ, ούτε γιατρός είμαι ούτε πλούσια.

Έτρωγα σχεδόν αμίλητη. Ευτυχώς που ο μάγειρας της ταβέρνας κάνει καλά τη δουλειά του. Άλλωστε ήξερα πως ο κύριος είναι γιατρός και η κυρία του χεριού πλούσια. Αυτά είναι σίγουρα χαρακτηριστικά που σε κάνουν σημαντικό μέλος της κοινωνίας στην μικρή μας πόλη...

Comments

  1. Τέτοια κοπρόσκυλα μας εφεραν στα χάλια που βιώνουμε και πληρώνουμε σήμερα...

    ReplyDelete
  2. Κάτι τέτοιες εμπειρίες βοηθούν στην αυτογνωσία: Τι δε θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω!

    Πολλές φορές έχω επιθυμήσει ένα μαγικό "κουμπί", που μόλις το πατάς όλοι οι κανίβαλοι του χώρου θα εξαφανίζονται..τουλάχιστον μέχρι να τελειώσω το φαγητό μου...

    ReplyDelete
  3. αχ δε μπορώ. δε μπορώ!!!
    προσωπικά θα έφευγα με τον καλό μου ή χωρίς..

    μια μικρή συμβουλή. η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε τέτοια άτομα..
    σε θαυμάζω για την υπομονή σου πάντως!

    ReplyDelete
  4. @VAD
    Και το χειρότερο είναι πως τέτοιοι τύποι δεν ανήκουν σε μια παλιότερη γενιά, να κάνουμε τέλος πάντων υπομονή να τους ξεφορτωθούμε μπας και δούμε μια καλύτερη μέρα. Δυστυχώς, πρόκειται για μια νοοτροπία και μια έλλειψη παιδείας που αργεί ακόμα να εξαλειφθεί...

    ReplyDelete
  5. @dzarb
    Λες να το χρησιμποιούμε ως παράδειγμα προς αποφυγή στα σχολεία; Χμμ, δεν είναι κακό!

    ReplyDelete
  6. @maria
    Μωρέ δε χαλάω εγώ τη ζαχαρένια για τέτοια, απόλαυσα το φαγητό μου κι όλα καλά ;) Άλλωστε υλικό για post πού θα έβρισκα εγώ, ε πού;

    Ευχαριστώ για το θαυμασμό σου πάντως :Ρ

    ReplyDelete
  7. Καλή μου Fri, δεν χρειαζόταν να τα πεις όλα αυτά για να μας δείξεις το ποιόν του ανθρώπου. Φτάνει που είπες ότι είναι γιατρός και καπνίζει. Και αναγκάζει και άλλους ανθρώπους να αναπνέουν τον καπνό του με το έτσι θέλω και, κυρίως, ενώ απαγορεύεται. Τόσο μυαλό...
    Εκτός έχει σχετική ειδικότητα και ψάχνει πελατάκια! Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ τελικά!

    (Έχω κόψει το τσιγάρο εδώ και δυο μήνες, μετά από πολλά χρόνια καπνίσματος. Δεν έχω κάτι με τους καπνιστές, έχω όμως αρχίσει και γίνομαι αντικαπνίστρια, γιατί όταν έχεις καπνίσει ξέρεις κάτι παραπάνω. Αλλά ειδικά σε γιατρό το θεωρώ ασυγχώρητο, με το φτωχό - πάντα - μυαλό μου.)

    ReplyDelete
  8. @Koueen
    Λες; Αυτό με το marketing ομολογώ πως δε μου είχε περάσει από το μυαλό!

    υ.γ. Κράτα γερά μακριά από την κακιά συνήθεια :)

    ReplyDelete
  9. Συγχύστηκα!
    Δεν την αντέχω την ξιπασιά!
    Τρελαίνομαι!

    ReplyDelete
  10. @xristin
    Κράτα την ψυχραιμία σου! Πού θα πάει, θα εκλείψουν κάποια μέρα τέτοιοι τύποι από την κοινωνία μας...

    Καλημέρα :)

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!