Ζητείται ισορροπία

Κι εκεί που περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι, λυσσομανάει ο άνεμος, σε παίρνει και σε σηκώνει (Να θυμηθώ να αναθεωρήσω την άποψή μου περί παραπανίσιων κιλών). Κι εκεί που περιμένεις να πλαντάξεις από την ζέστη Ιούλιο μήνα, έρχεται ψιχάλα που μετά γίνεται μπόρα, σε κάνει να μην ξεχνάς να έχεις μια πρόχειρη ζακετούλα πάντα μαζί (Μπα, μήπως να κυκλοφορώ με βατραχοπέδιλο τώρα πια και στην πόλη;). Κι εκεί που περιμένεις να χαλαρώσεις με παρέα σε έναν καφενέ, σε περιμένουν κάτι μακριές 'to-do' λίστες (Τρομάρα μου έμαθα και το 'to-do'!). Κι εκεί που περιμένεις να ανοίξουν το στόμα τους οι σοφοί και να ακούσεις αποφεύγματα, σε αρπάζει η σαπίλα από τα ρουθούνια και σε κολλάει στον τοίχο (Να θυμηθώ να θυμάμαι πως μόρφωση και παιδεία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες).

Βρε άι σιχτίρ επιτέλους! Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, θέλω να ιδρώσω και κρυώνω, θέλω να αράξω κι όλο πρέπει να τρέχω, θέλω να ακούω τα κύματα κι ακούω τη βροχή, θέλω να φλυαρώ και το ζάρι να κυλάει σε ξύλινο τάβλι και πρέπει να τσακώνομαι για τα προφανή! Πού έχω μπλέξει;

Και καλά για όλα τα άλλα, μα την ανοησία των ανθρώπων δεν την αντέχω άλλο! Την ανοησία, μαζί με σκοπιμότητες κι εγωισμούς, όλοι τους καρικατούρες μιας τραγικά άσχημης παράστασης. "Τα λεφτά μας πίσω κύριε σκηνοθέτα, κατεβάστε τους κυρίους από τη σκηνή παρακαλώ!" Πόσο εύκολο θα ήταν...

Μα είναι αληθινοί, και κυρίους δε τους λες, και συνειδητοποιείς πόσο μικροί μπορούμε να γίνουμε οι άνθρωποι, να μαζέψουμε, να μαζέψουμε μέχρι που να μη μας ξεχωρίζεις από τον λεκέ στα πλακάκια. Και αυτοί οι τόσο μικροί είναι που κάνουνε τελικά κουμάντο. Αλήθεια γιατί; Λάστιχο και σφουγγαρίστρα χάθηκε να αγοράσουμε από το μαγαζάκι πιο κάτω; Να ξεπλύνουμε τους 'λεκέδες', να αστράψει ο τόπος;

Σας ζαλίζω και είναι σίγουρο πως δεν καταλαβαίνετε ούτε τα μισά από το παραλήρημα μου. Θα με συγχωρέσετε για αυτό! Μα άλλο σας ήθελα εγώ. Καμιά πυξίδα περίσσια βρίσκεται σε κανέναν μπας και βρω την άκρη; Που και μέση να βρω δηλαδή μπορεί κάτι να γίνει... Ή μήπως αντί για πυξίδα να μου υποδείξετε έναν πρόχειρο Καιάδα να τους σπρώξω όλους κάτω;

Μα έτσι δεν είναι η ζωή;
Κι ο καθένας από εμάς σχοινοβάτης που τραμπαλίζεται, κι ίσως στιγμές-στιγμές κιόλας να ζαλίζεται.
Λέτε μήπως να αρκεί μια δραμαμίνη κι είμαστε εντάξει;

Την καλησπέρα μου :-)