Βρε θα τις κάψω όλες, φούστες, γόβες, και καμιζόλες!*

*[Αυτή η ιστορία κέρδισε το 3ο βραβείο στο 12ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις". 
Το παιχνίδι μας προέτρεπε να φτιάξουμε μια ιστορία (μέχρι 500 λέξεις) που να περιέχει τις λέξεις μπαλαρίνα, πλήκτρο, κάγκελο, τοίχος και αυτοκτονία. Οι ψήφοι σας και τα καλά σας λόγια ήταν μεγάλη τιμή και μεγάλη χαρά για εμένα! 
Σας ευχαριστώ θερμά!]

Έγκυος; Έγκυος! Τι έγκυος; Είμαι έγκυος!
Να χαρώ; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ ίσως, μήπως;
Μα τι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις δηλαδή;

«Να χαρείς, γιατί να μη χαρείς, 35 χρονών μοσχάρα έφτασες, πόσες βόλτες θα κάνεις ακόμα;», μου τα κοπανάει ο άλλος μου εαυτός. Αυτός ο αγγελικός.

Άραγε να πάω στο γιατρό; Μήπως είναι νωρίς; Μήπως είναι αργά; Αλλά καλύτερα νωρίς παρά αργά.
Παραληρώ και πατάω αργά-αργά ένα-ένα τα πλήκτρα του τηλεφώνου. Λες και περιμένω από κάθε πλήκτρο και μιαν απάντηση στις χαοτικές μου σκέψεις. Μα τι λέω; Εδώ εγώ, με όλη τη σοφία που με διακρίνει (διδακτορικά, προϋπηρεσίες και δε συμμαζεύεται, να περιαυτολογήσω δε θέλω άλλο), και δε μπορώ να τις ξεμπλέξω τις σκέψεις, κουβάρι σαν τα σγουρά μου τα μαλλιά, τα πλήκτρα θα τη σώσουν την κατάσταση;

Απαντάει, κλείνω ραντεβού.
Κοιτάω έναν άδειο τοίχο και σκέφτομαι…
Πάει η μεσούλα μου, σκέφτομαι!
«Σιγά την μπαλαρίνα!», ανταπαντάει ο εαυτός μου.
Μην κρατήσει τη γλώσσα του μια φορά!

«Τι να σου πω μωρέ με τις ανοησίες που ακούω, μέση δαχτυλίδι και πράσινα άλογα! Κυρά μου αν ήθελες να φοράς στρετς εσύ να έβαζες στρετς και στον άλλο, ξέρεις πού, που τα αφήνετε όλα ελεύθερα (τα πουλιά τα παραπούλια) και μετά την πληρώνω εγώ με τις ανασφάλειες σας», τα είπε και ξαλάφρωσε ο εαυτός.

Αυτό βέβαια μου θύμισε να τρέξω στην ντουλάπα.
Παντελόνια στενά, φούστες πένσιλ, LBD, γόβες, τακούνια. «Ε ρε της επένδυσης μου το κάγκελο!», σκέφτομαι φωναχτά. Τι κάνουμε τώρα; Τι άλλο; Τα φοράμε, όλα μαζί αν χρειαστεί, όσο ακόμα προλαβαίνουμε!
…
Στο ιατρείο περιμένω σε ένα σαλονάκι μουσταρδί τρε πασέ. Μα μουσταρδί;
Μου είπε να πάω γύρω στις 9. Το βράδυ!
Ειδικά για την περίσταση έβαλα φούστα πένσιλ εμπριμέ, ένα ύφασμα, να σου κάνει έναν γοφό, την είχα συνδυάσει με μονόχρωμη μπλούζα σε χυτή γραμμή, τι να σας τα λέω τώρα!

Ο ιατρός έφτασε μετά τις 10:30. Το βράδυ ντε!
Είδε όλες τις κυρίες που περίμεναν πριν από εμένα και γύρω στη 1, εκεί που η πένσιλ είχε γίνει γομολάστιχα και μου είχε ανέβει ως το σαγόνι από το κουτουλίδι που είχα ρίξει στον μουσταρδί τον καναπέ, με φώναξε.

Με εξέτασε. «Είστε ολίγων έγκυος», μου λέει.
- Τι ολίγον;
- Ημερών.
- Αααα. («Στα μούτρα σου!», πετάγεται ο εαυτός.)

Μετά με κοίταξε με ένα χαμόγελο σαν κακιασμένος προϊστάμενος, σήκωσε το λάβαρο της επαναστάσεως και ξεκίνησε (χαιρέκακα νομίζω).
«Όχι στο αλάτι, στη ζάχαρη, στις σάλτσες, στα καυτερά, στα τηγανητά, στο αλκοόλ, στο τσιγάρο, στην επαφή, στα στενά, στην ορθοστασία, στο καθισιό, στα ταξίδια, στα μαντολίνα, στις απλωτές, στις μπηχτές, …», έλεγε.

Τα είχα χάσει!
Μα και στα στενά; Μόλις είχα κάνει τα σχέδιά μου για τα στενά!
Κι όταν λέει τα ταξίδια εννοεί κι εκείνα τα 2-3 που έχω προγραμματίσει για Χανιά, Λιθουανία, Αυστρία κι Ελβετία για τους επόμενους 5 μήνες; Κυρίως επαγγελματικά ήτανε…
Και τις επαφές; Ποιες επαφές; Τρίτου τύπου; Για 9 μήνες; Έρχεται στο μυαλό μου η σκηνή με τον Κωνσταντάρα και το χλιμίντρισμα. Χαμογελάω…
…
Κάτι δωδεκάποντες Manolo Blahnik που είχα πάντως προέβησαν ήδη σε αυτοκτονία.