Περπατώντας στην Λευκωσία

Στέκομαι στην αρχή του άλλοτε πιο μακρυνού δρόμου πρωτεύουσας, τον δρόμο Λήδρα, κοιτάω πέρα μακριά, μια πόλη που μόλις ξυπνούσε.

Μόλις έχω φτάσει στο νησί, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα τι με περίμενε να το δω...

Νότια πίσω μου ένα κομμάτι από τα μεγάλα μεσαιωνικά τείχη που έκτισαν κάποτε οι Ενετοί, το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, οι ίσως το ίδιο παλιοί ψηλοί φοίνικες.
Town Hall, Nicosia, Cyprus


Βόρεια μπροστά μου ο μεγάλος πεζόδρομος, με τα ρολά από τα μαγαζιά μόλις να ανεβαίνουν, με τα λουλούδια να παίρνουν τη θέση τους πλάι από τις εισόδους, τους καταστηματάρχες να βγάζουν την πραμάτεια τους, και κάποιους πλανόδιους μουσικούς να ετοιμάζονται να δώσουν την καθημερινή τους παράσταση.
Lidra str., Nicosia, Cyprus


Μα δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι οι μυρουδιές από τους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία, δεν είναι οι άνθρωποι που τραγουδούν μόλις μιλούν. Η Λευκωσία δεν είναι μονάχα αυτά.
Nicosia, Cyprus


Διασχίζοντας τον πεζόδρομο βλέπεις να σμίγει το πολύ παλιό με το μοντέρνο, η καλαισθησία με την έπαρση του νεοπλουτισμού, το παραδοσιακά τρυφερό με το κάτι από παλιά ξεχασμένο.
Shoe shop, Nicosia, Cyprus


Χρώματα, μουσικές, κι άνθρωποι. Όλα μαζί να σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή και πάλι να σε φέρνουν πίσω σε μια πόλη αληθινή πολύ.
Coffee shop, Nicosia, Cyprus


Και καθώς ο κόσμος πληθαίνει γύρω μου και καθώς εγώ περπατώ και παρατηρώ, φτάνω και βλέπω "Η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα" πάνω σε μια προκλητικά επηρμένη ταμπέλα. Είναι σάμπως αυτό αρκετό για να με ταράξει; Ή βοηθάνε τα φυλάκια, τα συνθήματα, οι στρατιώτες, τα όπλα τους, τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα και τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ανάμεσά τους;
Borders, Nicosia, Cyprus


Και με πιάνει μια αγωνία: συνηθίζονται τα σύνορα σε μια πόλη άραγε;

Περπατάω σε στενά και στρίβω και βγαίνω και ακολουθώ μια γραμμή και βλέπω εναλλάξ σημαίες, εναλλάξ φυλάκια, εναλλάξ καμπαναριά και μιναρέδες. Αυτό το τελευταίο θα το θαύμαζα αλήθεια αν έλειπαν όλα τα υπόλοιπα!

Όσες μέρες έμεινα στην Λευκωσία την ακολούθησα τη γραμμή, κάποια φορά την πέρασα κιόλας, με τύλιξε με αγωνία, με θυμό, με απορία. Συνηθίζονται άραγε τα σύνορα στην ίδια σου την πόλη;

Μα η πόλη είναι ζωντανή κι έχει ανθρώπους και συνήθειες κι από τις δυο πλευρές της γραμμής. Ένας ιμάμης που καλεί για προσευχή και ναοί που ετοιμάζονται για την Αγία Εβδομάδα. Άνθρωποι που πάνε στη δουλειά τους και άλλοι που πίνουνε μανταρινάδα σπιτική.

Κι εγώ που πίνω καφέ ( είναι κυπριακός ή άραγε τούρκικος;) σε μια πλατεία και ξεφυλλίζω τον οδηγό ενός νησιού.
Drinking coffee, Nicosia, Cyprus

Μα πώς μπορεί να σε προετοιμάσει ένα βιβλίο για το τι σε περιμένει να το δεις εδώ;

Comments

  1. όχι , δε συνηθίζονται....είναι απαίσια!
    καλημέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλά το κατάλαβα! Να δούμε πως θα το καταφέρουμε να αποτινάξουμε σύνορα κάθε είδους...
      Καλημέρα Nasia :-)

      Delete
  2. Σε ευχαριστώ andrik, καλώς μας ήρθες!
    Καλημέρα :-)

    ReplyDelete
  3. θα συμφωνήσω με τη Νασια. Δε συνηθίζονται...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κι εγώ κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου...

      Delete
  4. Δε συνηθίζονται και είναι φριχτό!!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πώς θα γίνει να αλλάξει ο κόσμος; Πώς θα γίνει να καταργηθούν ορατά κι αόρατα σύνορα;

      Delete
  5. Όταν είχα επισκεφτεί την πόλη ήμουν μόλις 17 χρονών, αλλά ακόμα θυμάμαι το σφίξιμο που ένοιωσα όταν έφτασα σε ένα από τα φυλάκια...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σφίξιμο, θυμός, στεναχώρια, φόβος, ένα μπερδεμένο συναίσθημα. Εκεί που με συνέπαιρναν οι διάφορες γωνιές της πόλης, πάλι έπεφτα πάνω σε ένα φυλάκιο και πάλι από την αρχή...

      Delete
  6. Σύνορα εντός πόλεων ε? Να θες να πας, και να μη σε αφήνει μια ταμπέλα "Borders" ... Βέβαια ξέρω και κάτι άλλα "σύνορα", ταμπέλες δεν έχουν, αλλά αυτό που υπάρχει μετά από αυτά σε κάνει να μη θες να πας (βλ. πολλούς κεντρικούς δρόμους στην Αθήνα) :-\.

    Ωραίες φωτογραφίες :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν είναι μόνο ότι θες να πας και πρέπει να δείξεις διαβατήριο, είναι αυτό που βλέπεις από εκεί κι αυτό που βλέπεις από εδώ, δυο κόσμοι τόσο δίπλα μα τόσο διαφορετικοί (!), κι αυτό που νιώθεις βλέποντας τα όπλα, τα συρματοπλέγμετα και την εγκατάλειψη σε καιρούς ειρήνης (;)...
      Μα θα συμφωνήσω μαζί σου, τα σύνορα υπάρχουν ακόμα κι αν δεν υπάρχουν οι ταμπέλες, κι αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό!
      Θα φύγουν άραγε ποτέ όλων των ειδών τα σύνορα; Όχι μόνα τους, εμείς οι άνθρωποι θα τα 'κάψουμε';

      υ.γ. Ευχαριστώ :-)

      Delete
  7. Δεν έχω κατέβει ποτέ Λευκωσία, αλλά νομίζω το ένιωσα από την περιγραφή σου.
    Φαίνεται πανέμορφα πάνως... όντως σαν κάτι "το παραδοσιακά τρυφερό με το κάτι από παλιά ξεχασμένο"! Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα !

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αν τα κατάφερα και σε μετέφερα εκεί πολύ χαίρομαι...
      Όμορφα ήταν, και περίεργα μαζί, βάλε το στο πρόγραμμά! ;-)

      Delete
  8. Ανάμεσα στα ψιλοκομμένα μαρούλια για την βραδινή μαγειρίτσα σε σκέφτηκα και πέρασα να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τιμή μου να με σκεφτείς εκεί απάνω στην ετοιμασία αυτής της λιχουδιάς!!!
      Ανταποδίδω θερμές ευχές για Καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά! :-)

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!